Jose Mourinho’lu Fenerbahçe Muhteşem Lig’e dün merhaba dedi. Evet, bu cümleyi kurmak bile başlı başına bir futbolseveri heyecanlandırıyor olmalıdır.
Dünyanın sayılı futbol adamlarından biri olan Mourinho Türkiye’deki birinci resmî müsabakasına çıktı.
Hiç kuşkusuz bu durum hem Portekizli hem de Muhteşem Ligin hakemleri açısından değişik ve bir o kadar da farklı tecrübe olacaktır.
Her ne kadar göğüslerinde FIFA kokartı olsa da hakemlerimizin büyük kısmı Avrupa’dan futbol izlemeyi tercih etmiyor olacaklarından; ülkemizde, oynayan yahut oynamaya çalışana değil, oynatmayan tarafa toleranslı bir idare formunu tercih ediyorlar.
Haliyle bu duruma ziyadesiyle uzak Liglerde grup çalıştırmış, muvaffakiyetler kazanmış Mourinho için alışılmadık olduğu kadar kabullenilmesi de kolay olmayacak bir manzara çıkarıyor ortaya.
Zaten birinci düdükle birlikte Adana Demirsporlu oyuncuların ne yapmaya çalıştıkları net bir biçimde görülünce Portekizli teknik adam kenarda neyi kime şikâyet edeceğini bilemez bir hale büründü.
Haksız mıydı ya da abartıyor muydu?
Bu soruya çok farklı cevaplar geleceğinden eminim; zira hakemlerin idare biçimi bir manada ülkenin futbol düzeyini de belirliyor.
Hakemler oyunu yönetmekle kalmıyor; son 30 yılda onu yorumluyor tıpkı vakitte da kamuoyunu şekillendiriyor.
Bunun temel sebebi her ne kadar herkes futboldan anladığını argüman edip her fırsatta ahkam kesse de ne yazık ki işin gerçeği bunun tam karşıtı olmasıdır.
Olimpiyat Oyunlarındaki madalya sıralamamızın içler acısı durumu bizim tıpkı vakitte bir spor ülkesi olmadığımız gerçeğini de her 4 senede bir yüzümüze çarpıyor.
Evet, sorunun yanıtı çok açık ortada; hem sporun, rekabetin ruhunu hem de kurallarını bilmiyoruz.
Çünkü aslında sevmiyoruz.
Sportif olanın da önünü olmadık gayri ahlaki yollarla kesiyoruz.
Jose Mourinho kadar olmasa da farklı düzeylerde ülkemize gelen spor adamlarını ülkemizden nasıl gönderdiğimiz, yolculadığımız ortadadır.
Her ne kadar deniz bitmiş olsa da hala sıkıntıyla yüzleşme yüreği olmayanların iradesi altında, kendi kendine koydukları tuhaf anlayışla oyunun sürmesi sağlanıyor.
İşte dün Kadıköy’de hakemin düdüğünün çalmasıyla birlikte gözümüze çarpan gerçek buydu.
İlk maç yazısının ana gövdesini bunun üzerine kurmamın nedeni de…
Jose Mourinho “Türk futbolu için çalışıyorum” diye çok kıymetli bir ayrıntıda ileti verdi maç sonunda. Üzerine ziyadesiyle baş yorulması gereken bir kelamdı.
Dün Portekizli Hoca alanda birkaç değerli değişik konum değişikliği ile maça başladı.
Szymanski’nin birinci kez 8 numara bölgesinde oynaması hem oyuncu hem de ekip için bir birinciydi.
Onun yerinde de Tadic misyon yapıyordu.
Her iki futbolcu da güya bulundukları konumu yadırgamış üzereydiler.
Tadic oyunun ilerleyen kısımlarında sık sık kanatlara gerçek gitti. Zira Fenerbahçe son yıllarda tipik bir kanat oyunu oynayan ekibe dönüştü.
Orta alanda Fred’in (çalışkanlığının) olmadığı maçlarda ister istemez bu bölge yaratıcılığını kaybediyor.
Bu tıpkı vakitte rakipler için de avantajlı bir durum yaratıyor. Orta alanda kâfi üretkenlik olmayınca takın kendini kanatlara atıyor ve tüm çaba oralarda veriliyor. Atak ve savunma yönünden…
Dün Maximin de dönemin ikinci maçına çıkmasının saha içi yabancılığını yaşadı. Tek başına yapabildiklerini ekip arkadaşlarıyla bir türlü uyumlu hale getirememiş olması pas tercihlerinde ve Fenerbahçe’nin gol konumu üretmesinde tutukluk yarattı.
Bu tutukluğun birçok oyuncunun yerini yadırgamasıyla ilişkisi olsa da hiç kuşkusuz dönemin şimdi birinci maçının tesirini de belirtmek gerekiyor.
3 gün sonra çok daha değerli bir maça çıkacak Fenerbahçe ve kelam ettiğimiz tutukluğa mutlak surette bir tahlil bulunması gerektiği de ortada.
Gol ve dahası gollere muhtaçlığı var!
Bunun için de daha fazla pozisyona…